نوع مقاله : پژوهشی (تحلیل)
نویسنده
دانشآموخته کارشناسی ارشد رشته اقتصاد، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده
در روابط بینالملل، کشورهای همسایه جزو عمق استراتژیک محسوب میگردند بهطوری که هر تغییر و تحولی در کشور همسایه بهعلت یکسری اشتراکات و نزدیکی جغرافیایی، تأثیرات دومینویی بر همسایگان و حتی منطقه دارد. ایران پس از چین و روسیه بیشترین تعداد همسایه را در جهان به خود اختصاص داده است. وجود مرزهای طولانی هرچند میتواند بهعنوان فرصت تلقی گردد، اما مشکلاتی نیز در پی دارد. در میان همسایگان ایران، کشور افغانستان در طول چند دهه گذشته دچار تحولات گستردهای شده است که تأثیرات آن تحولات، کشور را بسیار متأثر ساخته است. بهطوری که چالشهایی از قبیل: قاچاق، هیدروپلیتیک، حضور کمرنگ رایزنها و بخش خصوصی در دیپلماسی اقتصادی دو کشور، مهاجران غیرقانونی و افراطگرایی دینی بههمراه بیثباتی سیاسی در افغانستان، همواره بهعنوان موانع جدی بر سر راه توسعه روابط بین ایران و افغانستان قلمداد شده است. بهمنظور رفع چالشهای مذکور در آیندۀ نزدیک، راهکارهایی مانند: اتخاذ رویکرد محتاطانه نسبت به طالبان در مراودات آتی، رفع تهدیدات امنیتی ریشهدار با بهکارگیری رویکرد امنیت مشارکتی، صدور روادید فصلی برای بهرهگیری هدفمند از مهاجران افغانی و اعمال مرزهای نرم، تأکید بر طراحی و اجرای پروژههای استراتژیک توسط ایران در افغانستان و بهرهگیری از فعالان بخش خصوصی در پیشبرد مراودات بین دو کشور میتواند کمک شایانی به بهبود و ارتقای سطح همکاری دو کشور نماید.
کلیدواژهها
وزارت صنعت و تجارت جمهوری اسلامی افغانستان (1400)، «گزارش تجارت افغانستان طی سال 1399»